De overmaat van ontbreken

‘Denk om je goeie goed,’ zei mijn moeder
met regelmaat. Ik knikte en vergat het
kleerscheuren lang, tot ik geen goed
meer had. Mijn werkelijkheid werd
tweedehands zonder de dag die vraagt
om goede dracht; een kast waarin de kleding
wacht op zondag, de prille pyjama
op ziek, zeer, en de komst van de dokter.

Het is al vaak gebeurd. De werkelijkheid wordt
afgedragen, overgedaan, of blijft onbenut. Geregeld is iedereen tot overmaat van ontbreken niemand.
‘Je moet eraan wennen,’ zei mijn moeder dikwijls. Ik
raakte niet gewend aan missen, aan de niet te verleren
het-kan-toch-ook-gedachten, aan het gebrek aan beter.
Liggend in het gras, daar hangt nooit iets van af: gras
is gras, groen en vinnig zacht, verdeelde ik de tijd

in wat is en wat was. Daarna vond ik het woord gave
en gaf het door als raam om naar de wereld te kijken.
Er kwamen gordijnen voor en een breedbeeldteevee.
Iedereen kwam kijken.‘Dat is gewoon,’ zei mijn moeder.
‘Iedereen wil kijken, niemand wil zien.’ Zo wordt lucht
verplaatst, verdeeld over een kleine afstand. Het is de kunst
zonder omzien opzij te kijken. Aan de rand groeit bereiken.
Ik zie de mier, zijn punt; ik lig loom zonder enig gebrek

hier

te zwijgen.