Dood in opdracht

Hoofstuk 3

De felle zon van overdag zorgde voor een warme, zwoele zomeravond. Een heldere maan stond aan de hemel. Maarten zat buiten op de steiger bij zijn appartement met een intern rapport over de zaak Delta-3. Hij had zin in een borrel, maar dat kon niet. Piketdienst. De visie van de districtsleiding bood niet veel nieuws.
Rond halfelf belde Jelle Rooda. Ook hij had piket. Tien minuten geleden was een melding binnengekomen bij het Operationeel Centrum. Vrijdag 18 augustus, 22.25 uur. In Noord had een vrouwelijke bewoner twee verdachte mannen gezien, bij een flat in de Molenwijk. Een van hen leek in het bezit van een vuurwapen. De uniformdienst was ter plekke. De operationeel coördinator van het OC had Jelle gebeld. Het leek haar de moeite waard de getuige te horen, vanwege dat wapen.
Het betrof een voluptueuze Amsterdamse van een jaar of vijftig. Ze vertelde dat ze rond tien uur op het binnenplein bij haar flat twee auto’s had gezien, een bestelbusje en een personenauto. Een man met een capuchon had een paar grote bundels vanuit het busje in de achterbak van de auto geladen. Achter het stuur zat een vrouw met lang zwart haar. De man had voortdurend om zich heen gekeken. Kentekens had ze vanuit haar positie niet kunnen zien, maar het busje was blauw, de personenauto zwart. Iets verderop stond een ‘kale met een volle baard’ op de uitkijk, met een hand in zijn zak. ‘Van die Noord-Afrikanen, allebei.’ De dame had het allemaal ‘foute boel en hartstikke verdacht’ gevonden. Ze had het niet op al die moslims. Zodra het overladen van de bundels klaar was hadden de bestuurders gewisseld. De vrouw was weggereden met het bestelbusje, de twee mannen met de personenauto. Die capuchon achter het stuur. ‘Volgens mij had die kale een pistool.’
Maarten gaf haar zijn kaartje en hoopte dat ze nooit zou bellen.

Eenmaal weer onderweg naar huis was Maarten tegen Jelle begonnen over Jbel Dhabi. Twee maanden geleden hadden ze een drugsbende met die naam opgerold. Bij een gewapende actie had een arrestatieteam hun leider, Maysar El Midal, opgepakt.
‘Weet je wat ik mij nog steeds afvraag over die actie in Landsmeer?’
‘El Midal? Shoot.’
‘Wat heeft die Maysar gealarmeerd? Waarom reed hij opeens achteruit en probeerde hij te vluchten? Het arrestatieteam kan hij niet gezien hebben.’
Jelle knikte. ‘Hij heeft het uitgelegd. Het was een van onze laatste vragen aan hem, eigenlijk alleen maar uit nieuwsgierigheid. Staat op de laatste pagina van de verhoortranscriptie. ‘
‘En?’
‘Er was een afspraak tussen vader en zoon. Links en rechts van de garagedeuren zaten kleine ramen. De laatste die vertrok sloot het rolgordijntje van het rechterraam. De eerste die thuis kwam deed het omhoog als hij veilig binnen was.’
Maarten snoof. ‘Lijkt de KGB wel.’
‘Ouderwets, maar doeltreffend.’

Jelle vloekte, hij ging langzamer rijden. Blauwe zwaailichten in de verte. Alcoholcontrole. De twee rijstroken op de IJdoornlaan waren met oranje pylonen en knipperlichten afgezet. Er was nauwelijks iemand op de weg. Twee agenten van de uniformdienst leidden het verkeer over de vluchtstrook naar een parkeerplaats. De collega’s droegen witte reflecterende vesten met rode strepen. Een politiebusje met apparatuur voor de ademanalyse, verderop een patrouillewagen, beide met werkende zwaailichten. Maarten was blij dat hij bij de recherche zat. Het werk bij zo’n controleploeg van blauw moest geestdodend zijn. Jelle deed zijn raampje omlaag en pakte zijn identiteitsbewijs.
Een wat oudere brigadier stapte op de auto af. ‘Goedenavond, alcoholcontrole. Mijn naam is Reitsma. Mag ik uw…’ Hij stokte en keek langs Jelle heen nog eens goed naar binnen. ‘Jezus, Maarten! Dat is lang geleden.’
Maarten had het zien aankomen. Hij wist dat hij de brigadier kende en pijnigde zijn hersens. Opeens herinnerde hij zich een vriendelijke, vaderlijke man die hem een paar dagen streetwise had gemaakt toen hij begon als jonge inspecteur in Amsterdam. De man was gepokt en gemazeld bij de uniformdienst en had indruk op hem gemaakt.
‘Warmoesstraat?
‘Zeker jongen. Vorige eeuw, straatdienst in de hoerenbuurt.’
‘Albert, toch? Da’s bijna twintig jaar geleden.’
Naast het politiebusje stond een vrouw in burger met een jonge hoofdagent te praten. Maarten had haar eerder bij Lydia op het IJdok gezien. ‘Wat doet het OM hier?’
Reitsma keek om. ‘Werkbezoek. Observeren hoe een aanhouding bij een alcoholcontrole verloopt. Zien hoe dat wordt afgehandeld. Blaastest, ademanalyse, bloedproef, de hele rotzooi. Aysun Uslu, officier in opleiding. Net benoemd. Ze loopt stage bij de uniformdienst.’
Achter Reitsma leidde een agent een aangeschoten automobilist naar het busje. De man protesteerde luidkeels. Reitsma keek om, gebaarde naar de agent die met de plaatsvervangend officier stond te praten. ‘Hamid, neem jij even over? Middendorp staat alleen.’ De twee agenten liepen de rijbaan op. Ze dirigeerden een zwarte Volkswagen Golf met een Belgisch nummerbord over de vluchtstrook naar de parkeerplaats.
‘Scoren jullie een beetje?’ vroeg Jelle aan Reitsma.
‘Ach weet je, voor óns werkt ’t. Eén op de tien gaat voor schut. Het geeft je tenminste het gevoel dat je er niet voor niks staat.’ Jelle knikte begrijpend. Ze keken allebei naar de Belgische auto. Die minderde vaart, draaide de parkeerplaats op en stopte. De portierramen gingen langzaam omlaag. ‘Maar ja, het blijft repressief hè. Eigenlijk zou je ze moeten pakken voor ze achter het stuur kruipen.’
Maarten zag hoe Middendorp en zijn collega van beide zijden op de zwarte Volkswagen toe liepen. Het was alsof hij de gelige flitsen zag voor hij het geluid van de schoten hoorde. De knallen waren oorverdovend, echoden door zijn hoofd. Iemand schreeuwde iets. Aysun Uslu dook in een reflex naar de grond.
Reitsma vloekte geschrokken, drukte op de rode knop van zijn portofoon. Een automatisch noodsignaal, de verbinding bleef nu open en de meldkamer zou alles horen. ‘Assistentie collega, assistentie collega, er wordt op ons geschoten!’ Het OC moest nu groot alarm slaan.
Vanuit de Golf vuurden de inzittenden gericht op de twee agenten. Hamid sloeg direct tegen het asfalt. Middendorp kreeg een kogel in zijn bovenbeen en zakte in elkaar. De auto scheurde dwars door de afzetting heen de weg op. Uit het rechterportierraam schoot de bijrijder in het wilde weg in de richting van de achterblijvers. Middendorp schoot liggend op de grond zijn dienstpistool leeg op de banden van het vluchtende voertuig, de laatste twee schoten waren raak. Een ervan trof de rechterachterband, de ander ging door de achterruit.