Na die eerste ontmoeting volgden er vele. Het was vooral de spanning vooraf die mij verslaafd hield, dat enorme verlangen naar jou. Het is allemaal zo makkelijk, hè, achteraf oordelen over een gevoel, gebeurtenis, maar als je mij tien jaar geleden had verteld dat mijn verlangen naar de valse prins niks met de man Robert van doen had, had ik mijn schouders opgehaald en me van je afgekeerd. Ik weet nu, na een balboekje vol cognitieve gedragstherapie, sessie na sessie oeverloos geleuter, dat dat verlangen in mijzelf zit besloten. Maar dat wist ik toen nog niet. Ik was niet cynisch in die periode en nog steeds heb ik moeite met mensen die wonderen per definitie afwijzen en die overal commentaar op menen te moeten hebben in plaats van te geloven in wat er is of kan zijn. Ik ben een ware romantica, ik denk dat dat je inmiddels wel duidelijk is. Ik leefde letterlijk voor de liefde die ik voelde voor jou en jouw aandacht voor mij. Alles was verder van ondergeschikte waarde en belang. God, wat hield ik van de man die ik dacht dat je was. In mijn geheugen zijn onze momenten samen allemaal in de zomer, omgeven door licht en warmte, hoewel ik weet dat dat onzin is, want het prinsesje is gemaakt toen het buiten vroor dat het kraakte. Maar dat is wat die blinde verliefdheidsbril blijkbaar doet. Ik geloofde in wonderen en ik geloofde in verwondering. Daar waar de een zijn redding in de Bijbel vindt, vind ik al zolang ik het mij kan herinneren troost in sprookjes. Deze oude verhalen en vertellingen geven mij soelaas. Ik put kracht uit de magische werelden van die sprookjes, uit die zinderende trilling die in elk fantastisch verhaal ligt besloten en die lijkt uit te schreeuwen: geloof in hetgeen je niet ziet en word nooit oud! Misschien ligt mijn ongeluk wel besloten in het feit dat ik de wijsheden van de magische vertellingen te vaak een-op-een vertaal naar mijn eigen leven. Net als de zekerheid dat er maar één kijk is op de waarheid, waarvan dr. Halberstamm mij probeerde te overtuigen dat dat een onrealistische kijk op de wereld is, heeft de goede dokter mij willen laten inzien dat mijn geloven in sprookjes één is, maar dat dat geloven voorts vertalen naar mijn eigen leven als ware het een mogelijke weerspiegeling van het non-fictieve leven, nogal onbezonnen en onfortuinlijk is. ‘De werkelijkheid bestaat nou eenmaal niet uit droomprinsen, nooit geboren prinsesjes die desalniettemin echt bestaan in de hoofden van vrouwen in mottenballen die wakker worden gekust’. Zoals ik al zei, de man is niets meer dan een oude geit met een uiterst cynische kijk op hetgeen er om hem heen gebeurt.  

Jij was de prins die mij wakker kuste en onze liefde werd bezegeld met een prinsessenkind. Ik heb daar heilig in geloofd, al zag ik de tekenen en heeft iedereen in mijn omgeving mij proberen te waarschuwen voor het onheil waar ik op af stevende. En toen ik eenmaal zo diep was gevallen dat ik de bodem van de put had bereikt, nou ja, toen haatte ik de man die jij was, hoewel je daarvoor het gouden randje om mijn eenzame bestaan was geweest. Dat kon ik omdat ik in sprookjes geloof. Robert was slecht, omdat hij niet goed bleek te zijn. Omdat hij tegen mij gelogen had. Omdat hij mij in de steek had gelaten. Omdat hij was opgehouden met mijn bestaan te erkennen. Omdat hij ervoor had gezorgd dat ik altijd alleen zou zijn. Ik zie heus wel dat het kinderachtig moet overkomen, een volwassen vrouw die niet in staat lijkt tot het zien van grijstinten en nuances. Dokter Halberstamm heeft heel erg zijn best gedaan om mij te laten inzien dat de intenties van Robert naar mij weliswaar onzuiver waren, maar dat het hem niet automatisch tot een slecht mens maakt. Hij zal zijn redenen hebben gehad, zei de dokter. Maar voor mij was de droomprins veranderd in een valse prins en daar kon zelfs een man met zoveel titels en specialisaties als dokter Halberstamm niks aan veranderen. En zeg nou zelf: het is geen zuivere koffie als je zegt dat iemand jouw zon is en je dan vervolgens die persoon doodzwijgt, elke dag een beetje meer tot je helemaal verdwenen bent. Alle stralen en alle glans die ik door zijn blik had verkregen, nam hij me ook weer af en wat overbleef was een inferieur soort negatief: ik was minder dan ik ooit was geweest en alle kleur, op dat ene stukje diep in mij na, was verdwenen.

Maar nu loop ik vooruit op de chronologie. Want in het begin was alles perfect aan jou. Alles, op één klein detail na: jij was getrouwd met Linde. Daar kwam ik pas achter toen de basis van het zijden web al was gespannen en de blind makende roze bril zich al met vele onzichtbare weerhaakjes, als een agressief soort sportbril, had vastgeklonken achter mijn oren. Het was een horde, de onthulling dat jij bij een ander hoorde, maar het was zeker niet onoverkomelijk. In feite had je mijn nog niet aanwezige scepsis hieromtrent preventief weggesust. Ik had geen reden aan je te twijfelen toen jij mij vertelde dat jouw toekomst met mij was en niet met Linde. Dus ik wachtte geduldig tot het moment daar was en jij je van haar had weten los te maken. Je hield mij minutieus op de hoogte van je vorderingen op dat front, elke stap in het proces naar jullie scheiding werd met mij gedeeld. Het was slechts een kwestie van tijd en ik wachtte en ondertussen gaf ik mij vol overgave en zonder welke reserve dan ook aan jou. Ik deed mijn werk op het gemeentehuis, bezocht mijn moeder en zus, sprak met vrienden af maar op een of andere manier voelde ik dat ik pas ‘aan’ ging als ik jou binnen een straal van twintig centimeter van mij had. De rust die ik jou gaf door mijn aanwezigheid, die was wederzijds.

Jouw nabijheid haalde het beste in mij naar boven. Bij jou bestond ik. Het feit dat je getrouwd was deerde mij niet, althans het eerste jaar niet. Ik zag je na mijn werk, ik had nog nooit zo vaak in een café gezeten en zal nooit meer zo vaak op een terras zitten als in die periode dat het voelde alsof ik op helium leefde. Een enkele keer kwam je een nacht logeren of ging ik met je mee als je op reis moest in het buitenland voor een congres of conferentie over kunstmatige intelligentie, zoals die keer in de Vogezen. Maar meestal zagen wij elkaar met een kop koffie ergens in de binnenstad. Ik vond het niet erg om je alleen maar voor een uurtje in het openbaar te zien, iets wat veel mensen in mijn omgeving maar niet leken te snappen. Maar die begrepen de aard van mijn verlangen ook niet, ze zagen niet dat mijn verlangen niet per se (of niet altijd) geconsumeerd hoefde te worden. Ik durf wel te stellen dat mijn blind makende bril zo stevig op mijn neus bleef zitten omdat ik hem geen aanleiding gaf af te zakken of te vallen, met of zonder weerhaakjes. Ik zag je net vaak genoeg om het verlangen brandend te houden. Er kwamen geen barstjes in mijn adoratie voor jou omdat ik je ook steeds kort genoeg zag om de magie levend te houden. Net genoeg om niet te zien dat jij met mij heel andere bedoelingen had dan ik met jou. Had ik je maar langer en intensiever meegemaakt, verzuchtte ik later menigmaal, dan was jij veel eerder van je troon gevallen en had ik geen abonnement op het gekkenhuis gehad. Maar dan had ik het prinsesje ook nooit gekend en dan was mijn leven een stuk leger geweest dan het al was voor ik Roodbaard Robert tegenkwam. Want hoe diep ik ook ben gevallen de afgelopen tien jaar, één ding hield mij levend: mijn liefde voor haar en de onafscheidelijke band die er tussen ons is.

—

Lees hier hoofdstuk 1

Lees hier hoofdstuk 2