Als voorpublicatie publiceert Bazarow Magazine het eerste hoofdstuk van de roman

Het ging snel. Mademoiselle was zo goed als op slag dood waarmee een begin werd gemaakt aan haar nieuwe leven. Het ijzeren voorwiel van de paardentram had haar lichaam bij de nek heel even voortgeduwd maar al vlot sneed de stalen flens opeenvolgend de huid, het strottenhoofd, de slokdarm en daarna de wervels door. Het laatste wat Eléonore Lenormand zag was het onderstel van het gevaarte met op de achtergrond de Notre-Dame waar ze verbazingwekkend genoeg met interesse en in een fractie van een seconde vaststelde dat de piek achter op de overkapping zo spits was, iets wat haar eigenlijk niet eerder was opgevallen. Het getinkel van trams zou ze nooit weer horen. Het laatste wat ze rook was paardenstront; de weeïge geur ervan bracht haar iedere keer onherroepelijk terug naar haar jeugd waar ze thuis met grote regelmaat in de stal te vinden was, fluisterend tegen de dieren. 

Het was druk voor de ingang van Le Cimetière du Père-Lachaise op de late maandagochtend van zesentwintig juni 1843, het jaar dat de wereld had moeten eindigen zo midden in de eeuw van de macht, en waarin Jezus terug had moeten keren om deze zelfde wereld te redden. De begraafplaats, vernoemd naar Père-François de La Chaise, een priester die jarenlang de biecht had moeten aanhoren van de Franse Zonnekoning, werd veertig jaar daarvoor in opdracht van Napoleon Bonaparte gebouwd toen de hoofdstad binnen haar grenzen geen ruimte meer had voor nieuwe graven. Het was een plek waar de dood in vele gedaanten kwam. 

Het was prachtig zomerweer. Duizenden mensen uit Parijs hadden haar door vier zwarte paarden getrokken lijkkoets gevolgd. Zware klanken van een piano waren ergens hoorbaar; niemand wist precies waar het vandaan kwam, wellicht uit een van de huiskamers van de gebouwen langs het kerkhof. Het waren de tonen van een dodenmars, de populaire ‘Marche funèbre’ van Frédéric Chopin, zo wisten velen wel, want Chopin was inmiddels een beroemdheid, ook in Parijs. Eléonore Lenormand, een in de hoofdstad bekende helderziende, was een paar dagen daarvoor door een zwaar beladen paardentram overreden. Ze was over haar rok gestruikeld toen haar vermaledijde neef in zijn haast haar nog net voor de paarden uit over de tien centimeter hogere rails naar de andere kant probeerde te trekken. Ze lag met haar hoofd op de kasseitjes, paardenhoeven zorgvuldig stappend om haar heen. Ze liet het gebeuren. Niet dat ze een keuze had maar op dat moment deed ze ook geen enkele poging er weg te komen, alsof ze haar lot niet wilde tarten, haar nek dwars op een van de spoorstaven, haar hoed met de wind wegwaaiend, de kathedraal weerspiegelend in haar glazige ogen. Dit ongeluk had zij niet voorzien. In een van haar eerdere voorspellingen over het bereiken van leeftijd had zij eens glimlachend gezegd dat ze zelf meer dan honderd jaar oud zou worden. Ze liet het zich overkomen terwijl haar leven binnen een luttele seconde aan haar voorbij vloog en bleef steken bij de dag dat ze haar tweelingzusje verloor, haar geboortedag, de dag dat hun zielen werden verenigd in Eléonore en de connectie met het bovennatuurlijke werd gelegd. Haar iets oudere en door kwelgeesten geplaagde neef Olivier Pinot had minder geluk; hij kwam met zijn enkel onder het achterste wiel nadat hij geprobeerd had de onthoofde Eléonore onder de wagen weg te trekken. Zijn in een schoen gestoken voet bleef bebloed liggen waar hij afgesneden was terwijl het hoofd van zijn geliefde nicht achter de tram wegrolde en het bloed haar lichaam uitspoot. Olivier zat verdwaasd op zijn derrière toen de tram abrupt tot stilstand kwam, pijn en mensen op hem afstormend. Hij kon nog net het hoofd van Eléonore bij het haar vastgrijpen, legde het liefdevol in zijn schoot waarna het bloed zijn kruis rood vlekte. Zo zat hij op het wegdek, tranen rolden uit zijn panische ogen, zijn eigen lot nog niet volledig beseffend. Zelfs op dit moment lieten zijn melancholieke fantomen hem niet met rust, nee, in deze laatste fase van zijn leven leken ze er nóg meer werk van te maken hem te tergen met duivelse gedachtegangen. Ook hem verbaasde het dat hij mentaal afstand leek te kunnen nemen van zijn eigen voorzienigheid en hem een fractie van een moment gegund werd na te denken over zijn leven. Was het innige droefheid wat hij ervoer, over het evidente verlies van zijn liefde? Was het spijt wat hij voelde, voor het leed dat hij anderen aangedaan had? Nee, tot spijt was het nooit gekomen. Hij vermoedde nog een heel leven voor zich te hebben, tegen beter weten in van Eléonore, die maar verzwegen had dat véél ouder hij niet zou worden. Berouw was voor later, bedacht hij zich in die luttele seconde. Voorlopig speelden zijn pathologisch lustgeleide hormonen hem nog parten en zou hij onmogelijk kunnen voldoen aan de normen binnen het alom geaccepteerde. Hij was onverzadigbaar seks-belust, keer op keer, ziekelijk hongerig, en Eléonore kon het niet ontkennen; ze had er telkenmale naar gehunkerd en met eenzelfde intensiteit ervan genoten. Als Olivier echter een langer leven gegund was dan had hij verder gewurgd, geslagen, verkracht en gemoord. Bedwelmd door pure begerigheid, intens en immer opgewonden, verloor hij nog net voor het hoogtepunt van zijn extase elke vorm van realiteit, en, in een staat van totale verdoving, richtte hij zich ten volle op de totstandkoming van het ultieme genotsgevoel; het orgasme, daar waar pijn en verrukking samensmelten, tegen het ondraaglijke aan, simultaan liefst, zonder nog capabel te zijn zich te bekommeren over het lot van zijn deelgenoot. Ook dat had Eléonore geweten en voor zichzelf gehouden. Ook zij was met regelmaat wurgslachtoffer geweest, al wist zij tijdens haar agonie dat ze er niet aan zou bezwijken. En ze vergaf het hem. Het delen van die informatie, met hem of anderen, zou enkel tot ellende hebben geleid. Immers, niet alleen zou hun heimelijke relatie bekend worden; voor zijn andere wandaden zouden ze hem ongetwijfeld met een valbijl onthoofden. Het was reden voor haar geweest om vele jaren terug niet voor een gezamenlijk kind te kiezen, iets wat Olivier altijd wel wilde, want – zo dacht hij – dan hoefden ze hun verhouding niet meer te verhullen en kon hij zich richten op zijn eigen genezing. Dat zou haars inziens niet gewerkt hebben. Genezing was in dergelijke zaken onmogelijk tenzij hij zich liet castreren en dat, zo had hij immer gezegd, ging niet gebeuren. Ze had Olivier vaak gesust als hij weer eens gekweld werd door zijn herinneringen aan verleden avonturen en nerveus was tijdens een van hun geheime ontmoetingen. Ze had hem ingefluisterd dat alles goed zou komen, zoals mensen dat doen zonder het te weten. Eléonore wel. Het was voor Parijs en voor haar beter dat hij stierf op tweeënzeventigjarige leeftijd, al had hij daar zelf een ander idee over. Hun geheim zou zo samen met hem in een graf verdwijnen, een paar meter diep. 

Schreiend keek Olivier Pinot naar boven, tegen een grauwe hemel aan, en dacht engelen te zien, terwijl drommen mensen zich in een kring om hem heen verzamelden zonder ook maar een hand naar de onfortuinlijke uit te steken. 

  Nu, voor de Romeins aandoende porte principale van Père-Lachaise, waren veel van die mensen weer terug te vinden. Ze wachtten tot de lijkkoets, familie en kennissen de poort door gingen en volgden ze op de voet. Haar dood zou niet haar einde zijn. Dat gold voor alle inwoners van Père-Lachaise. Hun graven werden iedere dag bezocht door vele mensen waarvan een groot deel er feitelijk niks te zoeken had behalve dat ze er hun inspiratie zochten of gewoon een drang naar rust hadden daar waar anderen op zoek waren naar beroemde of iets minder befaamde inwoners van de begraafplaats met hun prachtige graftombes en beeldhouwwerken. Enkele mensen keken naar de pilaren bij de ingang terwijl ze wachtten. Op de linker pilaar van de porte principale stond ‘Hun hoop is vol onsterfelijkheid’. Op de rechter: ‘Hij die in mij gelooft zal nooit sterven, ook al is hij gestorven’. Sommigen van hen begrepen het direct, anderen hadden er meer moeite mee, bleven enige tijd staren naar de teksten en deden vervolgens alsof ze het snapten. 

De lokale bevolking vond de begraafplaats te ver van de stad. Père-Lachaise had in het eerste jaar van zijn bestaan slechts dertien graven, totdat, met veel tamtam, de overblijfselen van Jean de La Fontaine en Jean-Baptiste Molière, twee van de beroemdste kunstenaars van Parijs, naar Père-Lachaise werden overgebracht in de hoop dat er mensen begraven zouden willen worden. Dat werkte. Ondanks dat men vermoedde dat de resten van La Fontaine er niet echt lagen, leefden zijn fabels, zijn duiven, krekels en mieren er voort. Mensen vochten om een plaatsje in de buurt van de beroemde nieuwe bewoners van het kerkhof, echter, om hier begraven te mogen worden, moest je in Parijs hebben gewoond of er zijn gestorven.