Voorpublicatie De kinderen van Chronos (copy)

Voorpublicatie

In het midden van de tuin pronkte een oude olijfboom. Eromheen was de grond geplaveid met kleine zwarte en witte steentjes. Vier vrouwen maakten muziek. Eentje trommelde, de ander zong, er was een fluitspeelster en iemand had een vreemd snaarinstrument. Het klonk wel vrolijk. In het midden van de tuin stond een grote vaas waar Socrates met een beker wat te drinken uit haalde. Hij gaf Thales een volle beker en vroeg toen: ‘Willen jullie ook?’ Laura en Bruno knikten en kregen een halfvolle beker. Het rook vreemd voor limonade.
Tot haar verrassing kreeg Laura een olijf tegen haar hoofd, en toen nog eentje. Eerst dacht ze nog dat ze uit de boom vielen, maar op een gegeven moment ontdekte ze kinderen van Socrates achter de heg. Ze werden bekogeld.
Laura trok wat halfrijpe olijven van de boom en begon een tegenoffensief. Bruno deed vrolijk mee. ‘Rustig jongens’, maande Thales toen hij doorkreeg wat er gebeurde. ‘Niet spelen met eten.’
De muziek stopte en Thales werd voorgesteld aan alle aanwezigen. Iedereen kende Thales van Milete en er klonk een applausje. De vrouw die niet ver van hem vandaan zat, bleek Aspasia te zijn. Thales kende haar van vroeger. Ze hadden als kind nog samen gespeeld in Milete. Maar intussen woonde Aspasia al heel lang in Athene. Ze had er een goed lopend café waar veel meisjes werkten en waar de vrienden van Socrates regelmatig bij elkaar kwamen.
‘Meestal komen we bij mij bijeen’, zei Aspasia. ‘Maar vandaag is het warm en zitten we in deze mooie tuin.’
Bruno kreeg nog een olijf op zijn hoofd, die hij meteen weer teruggooide.
‘Je kinderen zijn wel een tikje brutaal’, zei Aspasia. ‘Daar houd ik wel van.’
‘Nou, als het mijn eigen kinderen waren,’ zei Thales, ‘dan zou ik het wel weten.’
‘Zijn ze niet van jou dan?’, vroeg een breedgeschouderde man met een grote baard en een groot voorhoofd die Plato heette.
‘Het zijn zwerfkinderen waar ik me over heb ontfermd.’
Hij vertelde het hele verhaal en eindigde met de opmerking dat er vast wel een schipper is die weet hoe je naar dat Amsterdom, of hoe het ook heet, komt. ‘En als het niet lukt om ze hier op de boot naar hun eigen land te zetten, dan moet ik ze maar verkopen.’
‘Verkopen?’, riep Laura verontwaardigd uit. ‘Wij zijn geen slaven!’
‘Kijk, dat bedoel ik’, zei Aspasia. ‘Leuk toch.’
‘Wij willen niet verkocht worden!’, riep Laura, terwijl Bruno haar met open mond aankeek.
‘Ach, maak je niet zo druk’, suste Socrates. ‘Thales vindt wel een aardige vrouw die goed voor jullie zorgt en die jullie wat klusjes laat doen. Hij verkoopt jullie heus niet aan de zilvermijnen.’
‘Zzzzilvermijnen?’, stotterde Laura. ‘Zijn hier zilvermijnen?’
‘Ja, hoe denk je dat we hier zo rijk zijn geworden? Door het zilver.’
‘Wij gaan niet naar die mijnen, Bruun’, fluisterde Laura.
Ze zag zich al bezweet en met een vuil gezicht stenen uit een rots hakken. ‘Zullen we gaan, Bruno? Deze mensen zijn gemeen.’ Bruno knikte en Laura pakte haar rugtas. Ze keek of de tuin een achteruitgang had.
‘Jullie halen je toch niets in je hoofd, hè?’, vroeg Thales.
‘Wij worden geen slaaf in een lief gezin.’ Laura zei het met verachting in haar stem.
‘Wij willen onze eigen ouders’, vulde Bruno aan.
‘Dat begrijpen jullie toch wel?’, vroeg Laura. ‘Een lief gezin voor ons, wat is daar nou lief aan?’
‘Een lief gezin is lief’, zei Thales. ‘Het woord zegt het al.’
‘Nietes!’, riep Bruno. ‘Jullie weten gewoon niet wat lief is!’
‘Volgens Bruno weten we niet wat echte liefde is, vrienden’, zei Socrates. ‘Dat verdient wel een onderzoekje, toch? Kom, kom, vertel het me: wat is liefde eigenlijk?’
‘Over welke soort liefde hebben we het?’, vroeg Plato.
‘Liefde voor ouders, voor de goden of voor elkaar?’
‘Voor elkaar, voor elkaar’, riep Aspasia enthousiast boven de muziek uit. ‘Het is hier toch een feestje? Met liefde voor ouders en goden kun je geen feestjes bouwen. Laten we het hebben over aantrekkingskracht tussen geliefden.’
‘Oké’, zei de man die Xenophon heette en die als ambtenaar voor de stad Athene werkte. ‘Vertel jij daar eerst maar eens wat over, Socrates. Want jij hebt twee vrouwen. Jij hebt er dus de meeste ervaring mee.’
‘Twee vrouwen?’, vroeg Thales.
‘Ja, na de laatste oorlog waren er te weinig mannen in de stad. Perikles, de burgemeester van Athene en de vriend van Aspasia, heeft daar een mooie speech over gehouden. Door zijn speech hebben de dertig heersers van de stad de wet veranderd. Nu mogen we met meer vrouwen trouwen. Best leuk eigenlijk. Ik voel liefde voor zowel Xantippe als Myrto.’ Hij wees naar Xantippe en naar de vrouw die het snaarinstrument bespeelde en die vriendelijk teruglachte.
‘Dat bewijst maar weer eens dat jij niet weet wat liefde is. Hoe kun je nou op twee vrouwen verliefd zijn’, zei een legeraanvoerder die Alcibiades heette.