Zondag 

Ik zit in de trein onderweg naar mijn vader en moeder. Mijn vader die graag wil dat ik een baan van veertig uur in de week ga zoeken en mijn moeder die graag binnen nu en drie jaar kleinkinderen wil. Het klinkt cliché, en dat is het ook, maar dat maakt het niet minder waar. 

Mijn broer past wel zo goed als perfect in dit verwachtingspatroon en heeft inmiddels al een huis voor zichzelf gekocht en drie verschillende langdurige relaties gehad met vrouwen die ook allemaal in dat huis hebben gewoond. Iedere vriendin heeft daar iets achtergelaten. Hij heeft de lamp van Lizzie nog naast zijn bank staan, de bank zelf heeft hij uitgezocht samen met Myrthe en de kast en het bed zijn uitgekozen door zijn huidige vriendin Karin. Het leuke is alleen dat Karin niet weet dat de bank en de lamp van haar voorgangers afkomstig zijn. Dat is dan ook een van de weinige lolletjes die ik uit dit perfecte plaatje kan halen, want verder is zijn situatie voor mijn ouders vooral een contrast met de mijne. Hoewel mijn broer al meerdere relaties heeft gehad, zijn al zijn relaties van lange duur en is zijn doel altijd trouwen en baby’s poepen; de definitie van succes in de ogen van mijn ouders. Dus als het uitgaat is dat jammer, maar dan nog doet hij het ‘beter’ dan ik met mijn kortstondige datetaferelen. 

Volgens mijn moeder ben ik in mijn relaties de instabiele factor. Ik moet mezelf meer openstellen, ik moet niet zo veeleisend zijn, ik moet niet zo eigenwijs zijn en ik moet mijn eigen plannen voor hem (de man) aan de kant zetten. Vandaar dat ik haar niet meer vertel over de mannen met wie ik date, maar daardoor is mijn moeder begonnen met ogenschijnlijk nonchalante vragen stellen om uit te zoeken of ik gay ben of niet. Sinds kort slaat ze soms zelfs willekeurig een magazine open waar dan een mooie man in staat en wacht ze mijn reactie af. Vorige week had dit gedrag zijn hoogtepunt bereikt: ik kreeg een bericht in Messenger (want mijn moeder zit nog op Facebook) met een foto van een halfnaakte man. ‘Dit vind ik nou echt een man voor jou,’ stond erbij.
‘Mam, ik vind mannen heus aantrekkelijk, ik ben niet lesbisch, je hoeft het niet te verifiëren,’ reageerde ik.
‘Dat zeg ik toch ook niet, maar weet dat je alles tegen me kan zeggen,’ antwoordde ze.
‘Tot zondag, mam!’

Eens in de zoveel tijd voel ik me verplicht af te reizen naar het midden van het land om mijn lieftallige bloedverwanten op te zoeken. Ik heb echt geen hekel aan ze, maar soms heb ik het gevoel dat ik door een ooievaar gedropt ben en helemaal geen genetische banden heb met mijn ouders. Ik moet mezelf continu verantwoorden voor het hebben van dromen en ambities die niet stroken met wat zij voor mij bedacht hebben. Ik wil niet stranden in de file van rust en regelmaat, ik wil alle zijwegen en steegjes en sluiproutes van het leven uitproberen. Het leven beleven. ‘Maar daar verdien je niks mee,’ hoor ik mijn vader zeggen. Ik kijk al enorm uit naar het moment dat ik ze mag vertellen over het feit dat ik een column mag schrijven over mijn single bestaan zonder dat ik daar iets mee verdien.

Ach, misschien ben ik wel te streng voor mijn ouders. Ze zijn wel heel erg lief voor me en gunnen me gewoon het beste, en in hun ogen is dat zekerheid en regelmaat. Tevens zijn ze ook degenen die af en toe nog vijftig euro naar me overmaken als ik weer eens krap bij kas zit omdat er een factuur te laat is binnengekomen. 

‘Hé lieverd!’ hoor ik mijn moeder roepen terwijl ik mijn schoenen in de gang uitdoe. Mijn vader heeft me opgepikt van het station en naast het gebruikelijke ‘hoe gaat het?’ wordt er nooit zoveel gezegd in de auto.
‘Hé mam.’ Terwijl ik dit zeg, geeft ze me een dikke knuffel en een kus op mijn wang.
‘Heb je een fijne reis gehad?’ vraagt ze onderweg naar de huiskamer.
‘Ja, was prima.’
Ik zie mijn broer en Karin in de huiskamer aan tafel zitten. Ik krijg gelijk een plaatje in mijn hoofd van monteurs die met man en macht proberen een vijfde wiel aan een auto te monteren, maar die daar maar niet in slagen.
‘Hé Elize!’ Mijn broer staat op en geeft me een knuffel. Ik krijg ook een knuffel van Karin. Mijn vader pakt de koekjes van het aanrecht en neemt zijn plek in aan tafel. Mijn moeder pakt de koffiekan en schenkt voor iedereen een kopje in.
‘Zo, gezellig hè?’ zegt ze.
‘Ja, heel gezellig,’ zeg ik en ik schenk haar een lachje zonder mijn tanden te laten zien, waardoor ik op een blije hamster lijk. 

Na het klagen over de buren, een paar racistische opmerkingen en wat foute grappen komen we eindelijk bij het onderwerp waar ik zoveel zin in had.
‘Hoe gaat het met je schrijverscarrière, Elize?’ vraagt mijn broer met een lief glimlachje. Ik werp hem een boze blik toe.
‘Ja, heb je al vooruitzicht op een boek?’ vraagt Karin.
‘Ja, nou, nog geen boek, maar ik mag wel een maandelijkse column schrijven. Die verschijnt dan in een magazine. Het is niks al te bijzonders, maar het is wel mijn eerste echte soort van publicatie!’
‘Wat verdient dat dan?’ vraagt mijn vader, waar mijn moeder meteen overheen walst met de vraag: ‘O, wat leuk! Waarover gaan ze?’
Die vraag is makkelijker. ‘Nou, eh… het gaat over een meisje dat vijfentwintig is en in Haarlem woont. En single is.’ Dat laatste moffel ik weg door een slok van mijn koffie te nemen, hopend dat ze niet verder doorvragen. Het mag niet baten.
‘Dus het gaat over jou?’ vraagt mijn vader terwijl hij mijn broer grinnikend aanstoot.
‘Is dat nu wel zo’n goed idee? Dat je je vrijgezelle status zo… aankondigt door er columns over te schrijven?’ vraagt mijn moeder.
‘Nou ja, mam, het is geen handicap, hè… Het zou niet iets moeten zijn waarvoor ik me zou moeten schamen.’
Mijn moeder glimlacht naar me met opeengeperste lippen – waardoor ze op een blije hamster lijkt – en schenkt voor zichzelf nog een kopje koffie in. Mijn vader probeert mijn gedachten te lezen door me fronsend aan te staren terwijl hij bedachtzaam op een koekje kauwt. Goed idee, denk ik en terwijl ik een koekje pak zodat ik niet meer hoef te praten, zie ik dat mijn broer en Karin elkaars handen onder de tafel vast houden als bevestiging van hun eeuwige liefde.
‘Zullen we een spelletje doen?’ vraagt Karin om de stilte te verbreken.
‘Ja, laten we 30 Seconds doen!’ zegt mijn broer enthousiast.
‘Ja, alleen zijn we met een oneven aantal…’ zegt mijn vader.
‘Nou ja, dan doen we toch Monopoly?’ zegt mijn moeder.
‘Prima, ik ben het kanon,’ zeg ik. 

Na een middag in bijna volkomen stilte Monopoly te hebben gespeeld zit ik weer in de trein op de terugweg naar mijn Haarlem. Geheel in gedachten verzonken, met alle twijfels en zorgen die ik van thuis heb meegekregen rondspokend in mijn hoofd. Alleen familie kan je zo doen twijfelen aan jezelf. Misschien moet ik wel echt iets serieuzer aan de slag met mijn schrijfwerk. Ik kan niet blijven snoepen van mijn spaarrekening. Af en toe bijklussen als zzp’er is niet genoeg. Mijn vader heeft gelijk, ik moet copywriter worden of zo. Iets met websiteteksten schrijven, daar is nu veel vraag naar zei hij. Oké, ik ga gewoon eens kijken of ik wat meer opdrachten kan vinden, en met meer regelmaat, al zijn ze dan misschien iets minder leuk of creatief. Het zou wel lekker zijn als ik elke maand tenminste gewoon normaal rondkom. Ironisch dat ik wel altijd Monopoly win, maar in het echt ben ik enige die nog steeds in een te kleine kamer woont en geen auto heeft. 

Woensdag 

Ik merk dat ik aan alles ben gaan twijfelen na dit ene bezoek aan mijn ouders, niet alleen aan mijn financiële situatie. Misschien ben ik ook wel te kieskeurig, misschien moet ik ook gewoon een normale baan zoeken. Waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Waarom kan ik niet een normale vent vinden en een normaal leven leiden? Omdat je dan langzaam diep ongelukkig wordt, hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen. Maar waarom? Waarom ben ik zo ontworpen dat ik ongelukkig wordt van normaliteit? Tachtig procent van de mensheid heeft een baan van veertig uur per week. Oké, tachtig procent van de westerse mensheid dan. Terwijl naast me mijn telefoon met de Tinder-app open ligt, ben ik aan het scrollen door vacatures voor copywriters op mijn laptop. Ik moet gewoon even normaal doen, kijken hoe dat gaat voordat ik verkondig dat ik niet geschikt ben voor zo’n soort leven. Simone kan het toch ook? Gewoon werken, sporten, daten. En zij is ook hartstikke leuk en gelukkig.

Ik krijg een melding binnen: ik heb een match. Joepie, denk ik sarcastisch, potentieel toekomstige schoonzoon gevonden, mam. Meteen verschijnt het beeld van de kernramp van vorige week op mijn netvlies, en het wegpoetsen van mijn clitoris, maar dat verdring ik. Ik ga daadwerkelijk iets tegen hem zeggen. Dat doe ik anders eigenlijk nooit. ‘Tinder werkt niet als je alleen maar swipet en niks tegen iemand zegt,’ zei Tess, die haar huidige relatie heeft gevonden middels Tinder, gister tegen me aan de telefoon.
‘Ja, maar ik heb toch helemaal geen zin om überhaupt een gesprek met zo iemand te beginnen?’ had ik verontwaardigd gezegd.
‘Waarom heb je het dan geïnstalleerd?’
‘Nou, gewoon. Af en toe ga ik samen met Simone op de bank swipen, da’s wel leuk.’
‘Praat gewoon met een gast. Wat heb je te verliezen?’
‘Oké…’
Met dit gesprek in mijn achterhoofd pak ik mijn mobiel. ‘Je hebt een match met Martijn,’ staat er op het scherm. Ik open zijn profiel en bekijk zijn foto’s nog een keer.  Houdt van pinguïns, staat in zijn omschrijving. Oké, droog maar geestig. Zal ik gewoon hoi zeggen? Of is dat saai? Ik moet als schrijfster toch wel iets creatievers kunnen bedenken dan hoi?
‘Ik kan ook goed waggelen,’ type ik. Nee Elize, dat is stom. Ik verwijder het weer. Ik zeg gewoon ‘Hé!’ en klik op verzenden.
Binnen een seconde verschijnen er drie bolletjes op mijn scherm.

Lees hier Week 1 van Elize.
Lees hier Week 2 van Elize.
Lees hier Week 3 van Elize. 
Lees hier Week 4 van Elize. 
Lees hier Week 4 (vervolg) van Elize. 
Lees hier Week 5 van Elize. 
Lees hier Week 6 van Elize. 
Lees hier Week 6 (vervolg) van Elize.
Lees hier Week 7 van Elize.