Toen ik drie jaar geleden geschiedenis ging studeren was verreweg de meest gestelde vraag die ik kreeg: ‘wat heb je daar eigenlijk aan?’ Destijds vond ik het soms nog moeilijk om daar een goed antwoord op te geven. Geschiedenis, tja, ik vond het vooral heel leuk om er dingen over te leren, dat had ik altijd al gevonden. Ik hield verder van lezen en schrijven, twee dingen waar je veel tijd in steekt tijdens de opleiding, en toen had ik mijn keuze wel gemaakt.

Ik wist ook wel dat geschiedenis belangrijk was, anders zou ik het niet overal om me heen zien. Maar wat nou precies de waarde ervan was vond ik nog wat moeilijk te duiden. ‘We kunnen dingen leren van het verleden,’ hoorde ik vaak, maar al tijdens mijn eerste vak geschiedfilosofie werd dat idee ontkracht. ‘Dingen leren van het verleden is gevaarlijk; je kan het heden en het verleden niet vergelijken.’ Gelukkig vond ik de studie nog steeds geweldig, los van of het nou zo belangrijk was of niet.

Tijdens mijn studie is het me meer en meer duidelijk geworden wat nou wel de waarde van geschiedenis is. Vooral in de afgelopen jaren dringt het besef steeds meer door dat de verhalen die we onszelf vertellen ons maken tot wie we zijn. Dit geldt ook op maatschappelijke schaal. Waarom is een boek als Sapiens of De meeste mensen deugen zo vreselijk populair? Omdat het ons wat verteld over wie we zijn, en over wie we willen zijn als maatschappij. Geschiedenis gaat niet over het verleden, het gaat over het heden. Het is onze grootste inspiratiebron op zowel elk gebied van het menselijk leven. Ons collectieve geheugen. Dus wanneer mensen me vragen wat je hebt aan geschiedenis, zeg ik: ‘we kunnen niet zonder.’

—

Door Isolde Kors