Dinsdag

Dit weekend is er iets interessants gebeurd. Het is alsof het universum voelt dat ik mijn leven aan het beteren ben en ik daar meteen voor beloond word, al merk ik dat ik Stap 4 (Stop met het geobsedeerd zijn door de zoektocht naar mannen. Wees gewoon even single, leer met jezelf zijn en focus op je toekomst. Ik ben Elize en ik schrijf over liefde en koelkasten en dat is fantastisch) al heb opgegeven. Ik had op mijn Instagram namelijk mijn levensbeslissing gedeeld omtrent mijn omdoping tot copywriter (het is officieel, ik ga als zzp’er aan de slag voor Gijs Vrieskist). Ik kreeg een aantal leuke reacties, waaronder een paar DM’s. Een ervan was van een voormalig studiegenoot die dezelfde minor als ik heeft gedaan, Chris. Tijdens die minor waren we altijd aan het flirten, alleen waren verdere stappen niet echt mogelijk omdat ik niet single was. Ik had toen een relatie met iemand – mijn vriendinnen hebben hem altijd heimelijk ‘de voetballer’ genoemd – die uiteindelijk redelijk narcistisch bleek te zijn en me vertelde dat ik echt perfecte billen zou kunnen hebben als ik maar naar de sportschool zou gaan. Op het moment dat je verliefd bent, komen dat soort opmerkingen niet echt binnen, pas als je er achteraf over gaat nadenken vraag je je af waarom je überhaupt iets in hem zag.
In elk geval, toen Chris mij halverwege de minor een keer soort van mee uit vroeg, kon ik er helaas niet op ingaan. Ik zeg helaas, want aan het einde van de minor bleek dat het niks zou worden tussen mij en de voetballer en had ik toch een beetje spijt dat ik hem niet beter had leren kennen. Op de laatste dag van onze minor stonden we samen op de roltrap toen hij opeens zei: ‘Wow, Elize, ik heb over jou gedroomd! Nu ik je zie besef ik dat pas!’ Dat was voor mij een teken om hem mee uit te vragen. Nu of nooit, dacht ik. Toen we eindelijk alleen buiten stonden te kletsen over wat onze plannen waren en wat we gingen doen nu onze minor afgerond was, verzamelde ik de moed om hem uit te nodigen voor een wijntje. Maar voor ik het kon vragen, zei hij luchtig: ‘Eerst ga ik een weekje weg met mijn vriendin.’
‘O!’
‘Ja, ik heb haar twee maanden geleden ontmoet en ben helemaal verliefd!’
Maar goed dat je nog even gewacht hebt met hem vragen om iets te gaan drinken, mopperde ik tegen mezelf. Ik glimlachte. ‘Wat leuk! Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’
Het gesprek ging nog even over koetjes en kalfjes en toen scheidden onze wegen. Sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken, tot hij me afgelopen zondag een bericht stuurde via Instagram. Dat is dan wel leuk aan de huidige digitale wereld waar ik vorige week zo chagrijnig over was, je kunt toch op een laagdrempelige manier op de hoogte blijven van elkaars doen en laten. En je kunt zien dat alle foto’s van de voormalige vriendin opeens zijn verdwenen…
Via Instagram kletsten we nog even door over wat we aan het doen waren en hoe het net afgestudeerde leven ons beviel toen hij opeens een bericht stuurde: ‘Maar Elize, laat ik eerlijk tegen je zijn.’
‘Nou?’
‘Ik zou eigenlijk gewoon graag eens een drankje met je willen doen.’
‘O,’ reageerde ik verbaasd. Ik herpakte me snel en vroeg: ‘Maar je hebt toch een vriendin?’
Hij grinnikte. ‘Dat is sinds drie maanden uit.’
Oké, dacht ik bij mezelf. Op zich een goede incubatietijd, betekent dat ik geen rebound meer ben. Ik hoefde er niet heel lang over na te denken. ‘Lijkt me leuk! Zeg maar waar en wanneer.’
‘Heb je zin om vrijdagmiddag naar het strand te gaan? Het wordt best lekker weer…’
‘Oké, leuk! Doen we.’ Toen sloten we af. Dus nu heb ik aanstaande vrijdagmiddag een date met mijn oude studiegenoot. Oeps, sorry Stap 4…

Donderdag

Tess belt. ‘Hé schat! Hoe is het ermee? Ik vroeg me af of je zin hebt aanstaande zaterdag mee te gaan naar een technofeest in Amsterdam. Lotte gaat ook mee!’
‘Ja, is goed! Heb wel weer eens zin in een goed feest.’
‘Yay!’ roept ze. ‘Wat doe je verder dit weekend? We kunnen misschien vrijdag wel een drankje doen?’
‘Nou, ik heb vrijdagmiddag een date, en ik weet nog niet zo goed tot hoe laat dat duurt.’
‘O? Vertel!’
‘Het is met die jongen van mijn studie, weet je nog? Die ene met wie ik samen een minor heb gedaan?’
‘Eh…’
‘Van toen ik met de voetballer aan het daten was, het is die jongen die ik eigenlijk stiekem wel interessant vond.’
‘O, die voetballer was echt een eikel.’
‘Ja, ik weet het… maar weet je nog wie ik bedoel?’
‘Nee, sorry schat, kan het soms niet meer bijhouden,’ zegt ze lachend.
Ik moet ook lachen. ‘Met hém heb ik dus vrijdag een date.’
‘Leuk schat! Goed zo! Veel plezier, ik moet nu weer hangen, ik zal tickets kopen voor zaterdag en dan bellen we er nog wel even over! Ben benieuwd naar je verhalen, houd me op de hoogte.’
‘Ja is goed! Spreek je!’

Vrijdag 

Aangezien het inderdaad lekker weer is besloot ik in mijn favoriete strandtent San Blas te gaan schrijven voor ik Chris zou ontmoeten. Ik had een boel te doen: naast de vijf koelkasten die ik moet omschrijven moet ik ook nog een column schrijven. Beetje jammer is wel dat heel Nederland het idee had om naar het strand te gaan, vooral mensen met kinderen. Goed, ik moet mezelf maar even in een hoekje verstoppen en alles negeren met mijn koptelefoon op.
Eenmaal in mijn cocon vergeet ik de tijd, tot ik opschrik van een appje: ‘Ik ben er!’ Ik voel kriebels in mijn buik. O nee… niet weer zo stom zenuwachtig gaan lopen doen als bij die date met de Adonis… ‘Oké! Ik zit helemaal achterin,’ stuur ik terug.
Terwijl ik mijn laptop en andere spullen inpak zie ik hem aan komen lopen in zijn motorpak. Correctie: met alleen zijn motorbroek nog aan en daarop een wit T-shirt. Sexy, denk ik bij mezelf.
‘Hé!’ zegt hij, ‘wat een toffe plek dit!’
‘Ja, hè! Het is echt heerlijk hier.’
Hij gaat zitten en haalt zijn handen door zijn lange bruine haar, die anderhalf jaar heeft hem wel goed gedaan. ‘Dus, Elize, hoe is het met je? Echt superleuk om je weer te zien,’ zegt hij en hij geeft me een tikje tegen mijn been.
‘Het gaat goed, het was een beetje warrig allemaal, je valt gewoon in een enorm gat als je studie opeens voorbij is.’
‘Ik begrijp precies wat je bedoelt, ik werk nu fulltime, maar ik denk iedere dag: is dit het nou? Ik wil nog zoveel, is er echt niet meer voor me weggelegd?’
Zo praten we nog even door over hoe we ons leven voor ons zien en de dromen die we nog hebben. Het is fijn om te kunnen praten over wat je nou wilt in het leven, dit soort diepgaande gesprekken heb ik echt gemist met alle mannen hiervoor. Ik kan met mijn vriendinnen wel eindeloos diepzinnig mijmeren, maar met mijn droomman moet het ook kunnen: het is voor mij in een romantische relatie minstens net zo belangrijk als gezelligheid en goed kunnen zoenen.
‘Zullen we gaan zwemmen?’ vraagt hij onverwacht.
Ik schrik. ‘Nee joh, het water is ijskoud.’
‘Watje, heb je iets van zwemkleding mee?’
Kut. ‘Ja… maar ik was niet van plan die te gaan gebruiken…’
‘O, ik wel hoor! Ik ga me even omkleden, jij ook?’ Hij staat op en strekt zijn hand uit om me overeind te hijsen zodat ik mijn badpak aan kan gaan doen.
‘Oké, maar ik weet niet of ik ga, ik neem mijn vest mee en kijk graag toe.’
‘Wacht maar…’

Even later lopen we op het strand en ik betrap mezelf erop dat ik check of mijn bikinilijn wel goed is geschoren. Je krijgt altijd van die irritante rode bultjes van het scheren… Maar het duurt nog wel even voordat hij met zijn neus zo dicht bij mijn kruis komt, bedenk ik.
‘Oké, kom op!’ Hij trekt zijn T-shirt uit en rent het water in.
‘Holy shit! Dat is koud!’
‘Ik zei het toch!’ roep ik terwijl ik met mijn tenen in de branding sta.
‘Elize, kom nou! Jij was toch altijd zo’n daredevil?’
‘Ja, maar niet als het gaat om dit soort belachelijke temperaturen!’ Terwijl ik dit hardop zeg bedenk ik dat ik inderdaad schijt moet hebben. Ga gewoon, muts.
‘Oké, fuck it,’ roep ik en ik ren het water in. Ik schreeuw het uit van de kou. ‘O mijn god, Chris, ik vermoord je!’ roep ik, maar ik zet door. We liggen een hele poos gillend en lachend in het water tot ik het niet meer trek en de zee weer uit ren.
Ik hoor hem lachen als hij achter me uit het water komt. ‘Ben je nu boos?’
Ik probeer boos te kijken maar ik kan mijn lachen niet inhouden. Ik trek mijn vest aan om op te warmen en we lopen terug richting de strandtent. Ik heb wel geklaagd over het water, maar ik heb zelden zoveel lol gehad, af en toe had ik gewoon buikpijn van het lachen. We waren zo stom aan het doen in het ijskoude water, maar we hadden zoveel plezier.
‘Het is lang geleden dat ik zo gelachen heb,’ zegt hij na een tijdje, alsof hij mijn gedachten kan lezen.
Met de tranen van het lachen en het zeewater nog in mijn ogen giechel ik: ‘Ja, echt hè,’ terwijl ik mijn vingers onder mijn ogen door haal om eventuele uitgelopen mascara weg te vegen.
‘Hoe laat denk je dat het is?’ vraagt hij.
‘Geen idee.’
Hij haalt zijn mobiel uit zijn zak en kijkt naar het scherm. ‘Oef… oké, ik moet gaan. Het wordt laat.’
Met de schemering op de achtergrond trekken we onze spullen aan en lopen we richting zijn motor. ‘Ik zie je snel weer, oké?’ zegt hij terwijl hij op zijn motor gaat zitten.
‘Is goed, leuk,’ zeg ik en ik meen het.
‘Vond het echt leuk vandaag met je.’
‘Ik ook…’
Er hangt nog heel even een pauze waarin ik zijn twijfeling kan voelen, maar ik wil niet zoenen. Nog niet, dat kan altijd nog. Niets overhaasten.
‘Nou, kom op, ga dan! Ik zie je snel,’ lach ik.
‘Ja!’ Hij zet zijn helm op, start zijn witte motor en rijdt weg.
De Prins op de Witte Motor, denk ik bij mezelf. Even kijk ik hem na, totdat ik de bus in de verte aan zie komen rijden. Ik schud mijn hoofd: tijd om even weer nuchter te zijn. Niet jezelf meteen laten meeslepen, Elize, het is maar een jongen…

—
Lees hier de Introductie van Elize. 
Lees hier Week 1 van Elize.
Lees hier Week 2 van Elize.
Lees hier Week 3 van Elize. 
Lees hier Week 4 van Elize. 
Lees hier Week 4 (vervolg) van Elize. 
Lees hier Week 5 van Elize. 
Lees hier Week 6 van Elize. 
Lees hier Week 6 (vervolg) van Elize.
Lees hier Week 7 van Elize. 
Lees hier Week 8 van Elize. 
Lees hier Week 8 (vervolg) van Elize. 
Lees hier Week 9 van Elize. 
Lees hier Week 9 (vervolg) van Elize.
Lees hier Week 10 van Elize.