Bazarow Magazine publiceert de komende maanden Znežanka als feuilleton. 

1. EFTELING

Ik heb heel lang gedacht dat er maar één waarheid bestond. Dat hoe je er ook naar keek, de uitkomst van een optelsom altijd dezelfde is. Feiten zijn feiten, die zijn niet naar inzicht in te kleuren. Nu ben ik daar niet zo zeker meer van. Nog steeds kan ik mij moeilijk voorstellen dat anderen een gebeurtenis, een emotie, wat dan ook, anders ervaren dan ik, maar de psycholoog van de afdeling waar ik regelmatig verblijf heeft mij proberen te overtuigen dat er meerdere waarheden bestaan en dat dé waarheid alleen in sprookjes en kinderverhalen bestaat. Dat de wereld niet zo zwart-wit, goed of kwaad, is als ik hem zie. Ik vind dat een beangstigende gedachte want waar kun je dan nog op vertrouwen als iedereen andere conclusies trekt na het beleven van eenzelfde ramp of innige liefdesband? En hoe zit dat met woorden? Hoe kan het dat iemand woorden gebruikt om zijn gevoel te uiten maar dat zijn daden daar haaks op staan, zeg maar twee voeten die allebei een andere kant op lopen. Dat wreekt zich toch ergens denk ik dan, maar de psycholoog noemde mij naïef. Goed van vertrouwen. Kinderlijk. Ik vond hem een cynische ouwe geit, maar dat zei ik niet hardop.

Ik heb pikzwart haar en reebruine ogen. Ik ben Sneeuwwitje, diepgevroren vanbuiten met vanbinnen een vuurtje dat maar niet uit wil gaan, hoe hard het ook waait. Ik heb ooit mijn hart aan iemand cadeau gedaan, maar die heeft het, indirect, via een tekstberichtje, teruggestuurd, en ook nog eens zo gehavend dat het feitelijk onbruikbaar werd. Verfrommeld, aangevreten, noem maar op. Ik wacht niet meer op een nieuwe prins; dat mijn hart vanbuiten hard is en vanbinnen roze en warm komt niet door het wachten tot ik opnieuw word wakker gekust. Ik denk dat het blijft kloppen omdat er liefde woont. Liefde voor een klein meisje, met de haren van de slapende prinses en korenbloemblauwe ogen zoals de man die haar vader had kunnen zijn.

Ik rouw niet meer om de valse prins. Ik haat niet meer elke dag met een intensiteit als de krachten die een springvloed veroorzaken. Ik haat nog wel, maar eerder kabbelend. Af en aan. Hanteerbaar. Vind ik zelf. Er zijn soms hele perioden dat ik niet meer aan hem denk. Tien jaar geleden, toen mijn onherstelbare hart terugkwam via enen en nullen, doorliep ik in een jaar of zes, ik doe daar blasé over, maar feitelijk weet ik precies hoelang het duurde, alle stadia van rouw die niet alleen met hem te maken hadden. Zeker, ik rouwde om hem. Om de liefde die niet meer beantwoord werd, om het gemis aan intimiteit, om de verandering die onaangekondigd en abrupt kwam, maar vooral omdat ik met allemaal onbeantwoorde vragen achterbleef die me gek maakten. Gek van verdriet was ik, maar vooral gek van niet weten waarom. Maar het rouwproces duurde niet zes jaar en achtentwintig dagen vanwege de valse prins. Ik was niet jaren verdoofd, waarvan maanden letterlijk, opgenomen in een kliniek voor mensen die het leven niet aankunnen, verloor niet mijn baan, gladde huid, vrienden en verstand vanwege een man die mij niet meer wilde zien en niet het lef had mij uit te leggen waarom. Ik was compleet naar de gallemiezen gegaan vanwege het meisje dat alleen in mij woont en nooit een dag ouder wordt. En nu, tien jaar later, lijk ik weer vrij te kunnen ademen. Zo’n zelfde psycholoog zou zeggen dat de stadia van rouw doorlopen zijn. Ik ben verlost van de ketenen, ik mag weer leven van mezelf. Ik zit in de Efteling, net als elk jaar op dezelfde dag – 5 augustus – ben ik hier. Ik ga nooit in een attractie. Ik kom hier om naar andermans kinderen te kijken. Hoewel de snijdende pijn is weggeëbd, kom ik hier nog steeds. Ik zie het als een soort van traditie, een hommage, een ode aan iemand die er niet is, nooit was, maar nog altijd, elke dag wordt gemist, zij het alleen door mij. Ik mag dan misschien weer leven van mezelf en haar afwezigheid is niet meer allesoverheersend, maar het kan geen kwaad om eens per jaar mijn liefde voor het kleine prinsesje te vieren. En dat doe ik hier. In de Efteling. Kijkend naar de kinderen van anderen. In het begin was het een kwelling, het gebeurt dat ik opgenomen word na mijn bezoekje aan het park van Lange Jan, maar al een paar jaar ga ik niet meer kapot op en na 5 augustus. Ik vier, geniet zelfs, merk ik vandaag. De zon schijnt, er staat een zuchtje wind en de hemel is wolkeloos. Ik draag een oranje zomerjurkje en teenslippers en zit op een bankje. Mijn zwarte haren zijn vastgebonden met een smaragdgroen lint en mijn nek wordt aangenaam gestreeld door warmte. Het is druk, maar niet zo erg dat de individuele mensen een brij worden, je weet wel, mensensoep. Ik zit in het sprookjesbos, tegenover het huisje van mijn naamgenote Sneeuwwitje, waar ik al negen jaar op deze dag zit. Ik zie de kleine meisjes komen en gaan, ook jongetjes natuurlijk, maar ik zie alleen de meisjes. Hoor hun hoge uithalen als ze ergens van schrikken of verrukt van raken, ruik hun kleine meisjeslijven en zoete adem als ze mijn bankje passeren met een ijsje in de ene hand en hun andere knuistje stevig verpakt door de hand van een ouder. Ik kan nu genieten van het schouwspel. Vroeger bewerkte ik de ouders met denkbeeldige ijspriemen tot ze bloedend op de grond neerzakten en ik zo’n poppetje meesleurde omdat ze van mij was. Hoorde te zijn. Ik zit hier en het is best oké.