De Strycker blijft ondanks zijn vertrek als directeur van Poëziecentrum nog wel hoofdredacteur van Poëziekrant. De filosofie van het tijdschrift is “de vinger aan de pols houden van wat er gebeurt in het poëzielandschap en berichten over nieuwe dichters, bundels en tendensen,” zo schrijft de redactie op de site. De Strycker vult aan: “Wat mij betreft moet Poëziekrant nog steeds de functie van een krant hebben: breed informeren en tonen aan de lezers wat er allemaal bestaat. Zelf vind ik het belangrijk om aandacht te geven aan debuten, ook de columns vind ik buitengewoon interessant: ik ben altijd benieuwd naar de persoonlijke insteek, hoe iemand met poëzie omgaat.” We praten online met De Strycker over zijn voorliefde voor poëzie en de toekomst van het genre.

“Mijn liefde voor poëzie begon al op de middelbare school”, vertelt De Strycker. “In onze schoolagenda werden elke week gedichten opgenomen die jongeren hadden geschreven. Ik weet nog dat ik die gedichten zag, ietwat overmoedig dacht ik: dat kan ik beter. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk gedichten gaan schrijven. Ik werd al snel vrijwilliger in verschillende jury’s en woonde veel schrijfbijeenkomsten bij.” Na de middelbare school studeerde De Strycker aan de universiteit Nederlands en Duitse taal- en letterkunde, met het idee om zich echt in poëzie te verdiepen. “En of ik dat heb gedaan,” lacht De Strycker. “Waar het mogelijk was, koos ik elk keuzevak rond poëzie en maakte ik er al mijn papers over.”

Wonen in een papieren boekje
Op zijn twintigste publiceerde De Strycker zijn eerste boek genaamd Bladstad, “een verzameling gedichten van mijn schrijfperiode tijdens de middelbare school.” In het boekje komen zijn worstelingen met het grote onderwerp ‘liefde’ naar boven. “Die gedichten zijn erg romantisch”, lacht De Strycker. “Ach, je hebt het natuurlijk wel over de gedichten van een puber. Ik vrees dat het daarom enkel poëzie, liefde en verliefdheid zijn die bij elkaar komen in het boek. Maar,” stelt hij, “daarom heet het natuurlijk ook ‘Bladstad’, het gaat over iemand die in een papieren boekje woont en daar van alles beleeft. Al bleek dat ‘van alles’ achteraf toch wel beperkt,” lacht De Strycker. “Naast romantisch probeerde ik ook altijd klankrijk te schrijven. Het liefst met een grote aandacht voor vorm, dat is iets wat de hedendaagse poëzie een stuk minder typeert.”

Nu schrijft De Strycker al een hele tijd geen poëzie meer. “Na de publicatie van Bladstad heb ik niet veel gedichten meer geschreven. Doordat ik veel met poëzie bezig was, ontdekte ik dat andere mensen beter schreven dan ik, daar moest ik eerlijk in zijn.” Toch heeft hij nooit spijt gehad van de publicatie van jaren geleden. “Als ik terugkijk, had ik tijdens het studeren veel tijd om te schrijven. Als student denk je van niet, maar ik kan me de avonden nog goed herinneren dat ik écht de tijd had om lekker aan een paar regels te knoeien. Die rust is eigenlijk ook nooit meer teruggekeerd.“

“Daarnaast vind ik het moeilijk om poëzie te schrijven als ik tegelijk óver poëzie schrijf”, vervolgt De Strycker. “Je wordt heel kwetsbaar als je gedichten schrijft en publiceert, en als je daarnaast als criticus en academicus optreedt, geeft dat een hele andere insteek. Daarom heb ik die twee dingen gescheiden.”

Het liefst lees ik over alles wat met klassieke muziek te maken heeft

Favoriete auteurs
“Wat is poëzie in één zin… Pfoe, dat is heel moeilijke vraag hoor, zeker voor iemand die dagelijks bezig is met poëzie en op de universiteit over die vraag lang heeft nagedacht. Dat is net als mensen vragen wat mijn lievelingsgedicht of bundel is: ik heb er wel honderd!” Na een korte stilte komt De Strycker toch op het woord ‘taalbehandeling’. In een mail achteraf vult hij het woord nog aan en omschrijft hij poëzie als ‘uitgekiende taalbehandeling’.

Vervolgens vraag ik hem nieuwsgierig naar zijn favoriete boeken en auteurs. In de online meeting zie ik de grote boekenkast vol met boeken prominent op de achtergrond. “Nou, ik heb een hele bibliotheek zoals je ziet”, lacht De Strycker. “Ik heb de kast toevallig net opnieuw ingedeeld, ik zal eens kijken…” Hij draait zich om en werpt wat blikken op zijn verzameling. Een opsomming van diverse auteurs volgt. “Thomas Bernhard, een Oostenrijkse schrijver, is een lievelingsauteur van me, maar ik heb ook alles gelezen van Jeroen Brouwers, Hella Haasse, Stefan Hertmans, Tom Lanoye, Ilja Pfeijffer en Remco Campert.” Hij draait zich weer naar de camera van zijn laptop. “Kortom: ik heb enorm veel gelezen en recenseer ook veel boeken. Het allerliefst lees ik over alles wat met klassieke muziek te maken heeft.”

Fascinatie met poëzie
“Ik weet niet of poëzie boven de andere genres uitspringt, zoals het cliché luidt. Nee, dat poëzie dus het hoogste is van de literatuur, zal ik nooit zeggen. Het is eerder het genre waar ik me toevallig het meest mee bezighoud. Ik kan ook enorm genieten van een mooi geschreven toneeltekst of een goede roman. Tja, wat bevalt me dan vooral aan poëzie?” denkt De Strycker hardop… “Ik denk dat ik dan de kortheid van gedichten en de densiteit van wat er gezegd wordt, zou noemen. Ik vind het leuk als ik moet zoeken in poëzie, niet dat gedichten trouwens een kruiswoordpuzzel of groot raadsel moeten zijn. Gedichten geven een grotere vrijheid waar je zelf als lezer creatief mee aan de slag kan. Het is een genre waarbij je minder aan de hand wordt genomen en meer vrijheid ervaart bij het lezen. Alles wat met de stijl en dat ‘gemaakte’, die constructie, te maken heeft interesseert mij bijzonder.”

Als ik hem vraag wat dé formule is voor een goed gedicht, glimlacht De Strycker. “Simpel: die is er niet. Als er een formule bestond, waren dichters niet nodig. Juist door de verschillende wijzen waarop je woorden neerzet op papier, kun je ze extra of andere betekenissen geven. Meer dan bijvoorbeeld proza, waar de nadruk ligt op het verhaal en de boodschap, gaat het bij poëzie veel meer om tijd en de techniek om de nadruk specifiek te leggen.” Genietend luister ik naar de woorden die De Strycker geeft aan de kunstvorm en hoe zijn passie hierin doorklinkt. “Ik heb gewoon een ontzettende voorliefde voor de vorm, de taal en het taalspel wat in verhevigde vorm aanwezig is in poëzie. Maar,” voegt hij lachend toe, “misschien is het ook wel gewoon een gebrek aan concentratie. Op de middelbare school was ik echt geen lezer. Gedichten zijn kort en kun je opnieuw lezen, dat trok me meer dan dikke boeken met 100 of meer bladzijden.”

Ik vraag wat het moeilijkste is aan poëzie schrijven, De Strycker weet dat niet goed te plaatsen. “Goh, nee dat vind ik wel een hele moeilijke vraag. Ik vond het zelf helemaal niet moeilijk om gedichten te schrijven. Ik denk wel dat het altijd lastig is om geen clichés te gebruiken en niet zeggen wat er al gezegd is. Maar dat is misschien ook de romantische opvatting van literatuur: dat je altijd iets nieuws moet brengen.”

De patisserie komt eigenlijk steeds terug in mijn leven