Interview – Jan Hoff (copy)

Interview

Jan reisde over de halve wereld; houdt van de natuur, lezen, eten met vrienden en familie en films kijken. Kortom, hij leidde een vol en bewogen leven. Tot hij ziek werd. Door zijn chronische aandoening zag hij zich genoodzaakt zijn leven drastisch om te gooien. Hij wende zich tot zijn ‘oude’ liefde, het schrijven. Vanuit een boerderij in het landelijke West-Friesland schrijft Jan nu full time boeken en handelt in kunst.

Wij zochten Jan op om hem een aantal vragen te stellen: Jan, je hebt een vol en bewogen leven achter de rug. Inmiddels is jouw leven, voornamelijk door je ziekte, in een veel rustiger vaarwater terecht gekomen en heb je je volledig toegelegd op het schrijven. Dat heeft geresulteerd in het feit dat je inmiddels tien boeken op je naam hebt staan. Wanneer we dat oeuvre aanschouwen kunnen we concluderen dat jouw boeken zeer uiteenlopend zijn. Heb je eigenlijk een favoriet genre?

Jan blijkt inderdaad een voorkeur te hebben. Zijn antwoord komt resoluut: “Mijn favoriete genre is de historische roman. Vlinder is daarvan het beste voorbeeld. Fictief maar gebaseerd op ware feiten. Dat inspireert me. Mijn favoriete schrijver is Carlos Ruiz Zafon, die zijn boeken eveneens baseerde op ware gebeurtenissen. Ik heb mij voorgenomen ooit een trilogie te schrijven zoals hij deed, maar dan helemaal op mijn eigen manier. Mijn boeken met humoristische ondertoon, zoals Over de bijbel en de hemel en de sprookjesboeken zijn voor mij, als schrijver, een welkome afleiding. Die bevatten verhalen waarbij ik zelf, tijdens het schrijven, al met regelmaat in een deuk lig. Marc en Melany en Elisabeth bevatten eveneens korte verhalen. Voor die boeken putte ik inspiratie uit mijn omgeving. Beide zijn meer filmscript dan boek voor mij.”

Maatschappijkritisch

Jan schreef ook enkele boeken, zoals Een steentje in mijn schoen en De strijd om straatnamen met een confronterende en maatschappijkritische ondertoon. Wij vroegen Jan of die maatschappijkritische instelling het effect is van het feit dat hij zich verdiepte in deze kwesties of dat hij van huis uit een reflecterend mens is.

Jan antwoordt: “Allebei. In mijn omgeving leven deze thema’s enorm. Voor- en tegenstanders. Dat discussiëren over maatschappelijke thema’s heb ik van huis uit meegekregen. We waren thuis met zijn negenen en vooral tijdens het eten gingen de gesprekken ergens over. Mijn vader had weliswaar alleen de Lagere School doorlopen, maar hij las heel veel en had overal een mening over. Toen ik ging studeren, nam ik dikwijls een tegenovergestelde positie in. Dat heeft hem toen wel verdriet gedaan maar later begon hij het te waarderen en dat gold zeker ook voor mij – ik ben nog steeds ontzettend trots op hem. Ik hou van de waarachtige emotie die bij dergelijke onderwerpen aan beide kanten bovenkomt. Wanneer dat echter doorslaat en ontaardt in onredelijkheid en niet meer naar de ander willen luisteren, sla ik dicht. Ik heb me bij beide boeken oprecht verdiept in de geschiedenis en dan komen vele wonderlijke dingen bovendrijven. Leuke verrassingen waardoor je plots een heel andere kijk op de wereld kunt krijgen. Vooral ‘De strijd om straatnamen’ wordt enorm gewaardeerd. Dat doet me veel plezier.”

Vader en dochter

Jan schreef zelfs een boek samen met zijn dochter Naomi; Aliya en Mirage. Natuurlijk willen wij weten hoe deze bijzondere samenwerking tussen vader en dochter tot stand kwam.

Jan vertelt: “Toen Naomi nog een kind was, zeg vanaf 5 tot en met 9, droomde ze heel veel. Elke dag vertelde ze mij haar dromen. Ik schreef ze op en bewaarde ze in een doos. Ik vond haar dromen heel bijzonder. Vaak zat er een tijd lang een terugkerend element of rode draad in. Dan worstelde ze blijkbaar met iets. Ik heb haar toen al eens beloofd dat wij, als ze ouder zou zijn, aan de hand van al die aantekeningen, ooit een boek zouden schrijven. Tijdens een vakantie met haar en haar zusje in Zuid Frankrijk in 2014, had ik de doos mee. De eerste avond liet ik haar de doos zien, toen we buiten nog een wijntje dronken nadat haar zusje was gaan slapen. We pakten allebei willekeurige aantekeningen en lazen die aan elkaar voor. Ze was ongelofelijk blij, dat ik het allemaal nog had. Daarna begon het ‘serieuze werk’: de dromen zo ordenen, waardoor er één groot verhaal uit voortkwam. Dat was nog niet eenvoudig en hebben we vele vakanties volgehouden – natuurlijk niet elke avond. Maar als het ons te pakken had … Op een gegeven moment was het zover dat we er een illustrator bij haalden. Dat werd Joanneke Wevers Bettink. We hebben samen veel lol gehad. Uiteindelijk was het nog een reuzenkarwei om de redactie en het ontwerp goed op orde te krijgen, vooral omdat we vrijwel alles zelf deden. Je kunt je voorstellen hoe blij we waren toen het boek eindelijk verscheen!”